Η πρώτη εμφάνιση του Jimmy

Kατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 50 ένα ενδιαφέρον είδος μουσικής βρισκόταν σε άνθηση στη Βρετανία - το όνομα του ήταν Skiffle. Βασικό χαρακτηριστικό του Skiffle υπήρξε το αυτοσχέδιο των μουσικών οργάνων και μια γενικότερη "αίσθηση της γειτονιάς" - πριν εμφανιστεί το garage rock. Συνδυάζοντας στοιχεία από τη φολκ, τα μπλουζ και τη τζαζ, πολλοί και διάφοροι οι μουσικοί που ξεπήδησαν απ' αυτό.

Εν έτει 1957 λοιπόν, κατά τη διάρκεια μιας εκπομπής παρουσίασης ταλέντων στο BBC, μία εφηβική μπάντα έκανε την εμφάνιση της. Με τα φουτεράκια τους και όλα. Ο παρουσιαστής απέσπασε δυο λόγια απ' τον καθέναν... για κάποιο λόγο όλα τα μέλη του γκρουπ ήθελαν να γίνουν επιστήμονες και να ασχοληθούν με την έρευνα, τη φυσική, τη βιολογία, τον ηλεκτρισμό. Μπράβο στα παιδιά!

Ανάμεσα τους και ένας νεαρός στην κιθάρα, ένα παιδαρέλι 13 χρονών. "Θα ήθελα να ασχοληθώ με τη βιολογική έρευνα και να βρω μια θεραπεία για τον καρκίνο", είπε στον παρουσιαστή της εκπομπής.

Μ' αυτά και μ' αυτά ο νεαρός έμελλε να ασχοληθεί ακόμα περισσότερο με τη μουσική. Επηρεασμένος κατά πολύ από τους μαύρους bluesmen, θα συμμετείχε στο επιδραστικότατο συγκρότημα των Yardbirds, εκεί στα 60's, καθώς και σε ένα άλλο γκρουπ, προς το τέλος της δεκαετίας του 60 - με το όνομα "New Yardbirds", αρχικά, αν και θα γινόταν γνωστότερο με ένα άλλο όνομα του, που απέκτησε μετά.

Τελικά ο νεαρός κατέληξε να "κλέψει" την καριέρα του παλιού συνεταίρου του στη μπάντα. Είχε πει αυτός πως ήθελε να "ασχοληθεί με τον ηλεκτρισμό". Θα το έκανε αυτός ο νεαρός όμως. Με τον ηλεκτρισμό θα ασχολούνταν... μα όχι όπως ακριβώς φαντάζονταν, αυτός και οι φίλοι του, μικροί.

Το όνομα του ήταν Jimmy Page. Και το συγκρότημα των New Yardbirds θα μετονομαζόταν σε Led Zeppelin.

Ιδού το ιστορικό βίντεο με την πρώτη εμφάνιση του:

Frank Sinatra - In The Wee Small Hours...

Ένας δίσκος για τις καλοκαιρινές νύχτες... Όχι, δεν αναφέρομαι στις νύχτες που γυρνάτε ξυπόλυτοι στην παραλία, τα χέρια σας πιασμένα, τα πόδια σας στην άμμο, τα μάτια σας στον ουρανό, μετρώντας τα αστέρια... Ούτε στις νύχτες που γυρνάτε σε σοκάκια λαμπερών, φωταγωγημένων νησιών, νύχτες πιο φωτεινές κι από τις μέρες, λουσμένες στην ανταύγεια της νιότης και της μέθης, μεθώντας στη χαρά της ζωής.

Όχι, δεν αναφέρομαι σ' αυτές τις νύχτες. Μιλώ για τις άλλες.

Εκείνες που γυρνάς μόνος σε μια πόλη που έχει αδειάσει. Εκείνες που ο ήχος από τα βήματα σου αντηχεί στη σιγαλιά. Νύχτες που γυρεύεις το κρύο, τη βροχή, σε πείσμα της καλοκαιρινής ομοιομορφίας. Μια ομίχλη να σηκωθεί και να καλύψει, παρηγορητικά, τη γύμνια του δρόμου - τη δική σου. Να κρυφτείς μέσα της. Νύχτες που βλέπεις τον ήλιο να ξεπροβάλλει, αργά, σταθερά, πίσω από τα κτίρια, μα τα μάτια σου δε κλείνουν. Τον κοιτάς και λες "Εσύ, πάλι; Εμπρός, στείλε μας το φως σου. Να δούμε τι θα καταλάβεις...".

Το "In The Wee Small Hours" ηχογραφήθηκε το 1955. Λίγα μόλις χρόνια πριν, στις αρχές της δεκαετίας του 50, ο Frank Sinatra ήταν σχεδόν τελειωμένος. Βρισκόταν στη πλέον μαύρη περίοδο της ζωής του. Είχε πέσει σε δυσμένεια, οι μέρες της ξέφρενης επιτυχίας του φάνταζαν μακριά. Συν τοις άλλοις πάλευε να ξεπεράσει έναν χωρισμό που του στοίχισε πολύ, ενώ αποπειράθηκε μάλιστα να αυτοκτονήσει.

Ώσπου ένα νέο δισκογραφικό συμβόλαιο και η συμμετοχή του σε δύο ταινίες του έδωσαν ξανά φτερά. Ο Σινάτρα άρχισε να αναγεννιέται από τις στάχτες του... Μα ήταν η ηχογράφηση αυτού εδώ του δίσκου, χάρη στην οποία διοχέτευσε όλα όσα ένιωθε, όλα όσα βίωνε, σε νότες και σε ήχους, που στάθηκε καταλυτική για να κάνει το επόμενο του βήμα...

Το "In The Wee Small Hours" δε μοιάζει σχεδόν με κανέναν άλλον δίσκο του. Ο Frank Sinatra της γκλαμουριάς, ο showman, ο σταρ, δε βρισκόταν εδώ. Εδώ τραγουδούσε ένας άντρας μόνος, πλάθοντας αστέρια μες στο μαύρο του ουρανού για να τα πνίξει στο ποτό, ξενυχτώντας μ' ένα μπουκάλι κι ένα τσιγάρο ως τα ξημερώματα, αναπολώντας όσα χάθηκαν, όσα δε γινόταν να ρθουν πίσω.

Τραγούδια όπως το "Mood Indigo", το "Glad to Be Unhappy", το "I Get Along Without You Very Well" και το ομότιτλο ανήκαν στα κλασικά, jazz standards των καιρών τους. Μα η ερμηνεία του Σινάτρα τα εκτόξευσε στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Ελάχιστοι δίσκοι αντανακλούν τόσο έντονα τα βιώματα που περιγράφουν οι στίχοι.

Για τον Σινάτρα, όμως, ο δίσκος αποτέλεσε μια νέα αρχή. Από την άλλη, για μας που τον ακούμε, τις μοναχικές εκείνες ώρες που ο κόσμος κοιμάται, ξενυχτώντας πάνω σε κάθε του νότα... Ο δίσκος ακούγεται σχεδόν καθαρτικός. Λες και βρίσκουμε σ' αυτόν έναν καλό φίλο.


Ναι, αυτός ο δίσκος προσφέρεται για τις καλοκαιρινές νύχτες. Αλλά όχι, δεν αναφέρομαι στις νύχτες που έχει κατά νου ο περισσότερος κόσμος...

Lady Day. John Coltrane. One with the Sun...

Σαν σήμερα, 17 Ιουλίου, στο απομεσήμερο της καλοκαιρινής εποχής, έφυγαν απ' τη ζωή ο John Coltrane και η Billie Holiday. Χτυπημένος από την αρρώστια ο John. Θλιμμένη και καταπονημένη από τις καταχρήσεις η Billie. Ο Coltrane ήταν 41 χρονών. Η Billie Holiday 44.

Κι όμως, πόσα έκαναν στα χρόνια της ζωής τους. Άλλαξαν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη μουσική, όποτε ακούμε ένα σαξόφωνο να παίζει ή μια γυναίκα να ξεχύνει την ψυχή της στο μικρόφωνο. Ποιός ξέρει. Ίσως αν ζούσαν παραπάνω, μπορεί και να άλλαζαν τον κόσμο.

Από τις υπέροχες γυναικείες φωνές της τζαζ, καμία δε τραγούδησε ξανά όπως η “Lady Day”. H χροιά της φωνής της, βαθιά μπολιασμένης με τα Blues, φωνή που δεν ερμήνευε μόνο μα βίωνε κάθε στίχο ξεχωριστά, ήταν αδύνατο να αποτελέσει αντικείμενο μίμησης. Όσο αφορά το σαξόφωνο του Coltrane... Κατόρθωσε, σε διάστημα λιγότερο από μια δεκαετία, να μετατραπεί από μουσικό όργανο σε μέσο πνευματικής ανάτασης, αγγίζοντας τα απώτατα όρια της τέχνης. Aν η Billie ώθησε στα μεγαλύτερα βάθη το συναισθηματικό υπόβαθρο αυτής της μουσικής, ο Coltrane εκτόξευσε στα ύψη την τεχνική πλευρά της, παντρεύοντας τη με την πνευματικότητα.

Και αν η Billie γνώρισε ήδη από παιδί τον ρατσισμό, τη ζωή του δρόμου, τις διακρίσεις και την κακομεταχείριση, αναγκάζοντας τη να γίνει “πιο σκληρή και απ' τους σκληρούς”, μα βαθιά εύθραυστη στο εσωτερικό της, ο Coltrane έζησε σε μια εποχή που ανέτειλε το άστρο της απελευθέρωσης, για πρώτη φορά στα χρονικά. Στα χρόνια της δεκαετίας του 60 η μουσική του αντανακλούσε αυτό το αίσθημα ελευθερίας, μα και μια διάθεση αναζήτησης, δημιουργίας του κόσμου ξανά απ' την αρχή, μα και του εαυτού σου παράλληλα – με υλικά τις νότες.

Η φωτογραφία που βλέπουμε είναι υποθετική – την έφτιαξα για την περίσταση. Ποτέ οι δυο τους δεν έπαιξαν, ο ένας δίπλα στον άλλον, καθώς έζησαν σε διαφορετικές περιόδους. Τον καιρό που έδυε το άστρο της Billie, ανέτειλε ο ήλιος του Coltrane – ή η φλόγα, αν προτιμάτε, φλόγα που άστραψε εκθαμβωτικά και έσβησε γρήγορα.

Κι όμως, έφυγαν την ίδια μέρα, στην καρδιά του καλοκαιριού. Ποιός ξέρει. Ίσως να έγιναν ένα με τον ήλιο.

“If I'm going to sing like someone else, then I don't need to sing at all”.

“I never hurt nobody but myself and that's nobody's business but my own”.

~ Billie Holiday

“I'd like to point out to people the divine in a musical language that transcends words. I want to speak to their souls”.

~ John Coltrane

Ο Αλίκης στη Χώρα του Νταλί...

Ήταν 1973, όταν έγινε η συνάντηση δύο... σουρεαλιστικών μυαλών, ένας από τον χώρο της μουσικής, ο άλλος από τον χώρο της ζωγραφικής. Ο λόγος για τους Alice Cooper και Salvador Dali! Μάλιστα, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ο Alice, που τόσο και τόσο κόσμο σόκαρε τον καιρό εκείνο με τα τρομερά θεατρικά του πάνω στη σκηνή, φάνηκε πολύ απλός και “κοινός” μπροστά στην τρέλα του Dali...

Ας δούμε πως έγιναν τα πράγματα.

Καταρχάς ας δοκιμάσουμε να φανταστούμε τους δυο τους σε... αντεστραμμένους ρόλους. Φαντάζεστε τον Cooper ζωγράφο, αντί για μουσικό; Πως θα ήταν άραγε οι πίνακες που θα έφτιαχνε; Πιθανό να έβριθαν με νυχτερίδες, καλόγριες με σκισμένα ρούχα και μωρά-ζόμπι. Από την άλλη, τι θα λέγαμε για τον Salvador Dali αν είχε επιλέξει τον δρόμο της μουσικής; Ποιός ξέρει, ίσως να υπήρχαν πολλές ομοιότητες με τους πίνακες του. Φαντάζομαι ερμηνείες που βρίθουν φαντασία, καταπληκτικά σκηνικά και αμείωτη τρέλα... όσο αφορά τη μουσική; Ε, μη τα θέλουμε και όλα!

Φαίνεται λοιπόν πως οι δυο τους είχαν διαισθανθεί ότι οι επαφές τους με το καλλιτεχνικό αντικείμενο της αντίπερα όχθης δε μπορούν παρά να είναι... στενές και τρίτου τύπου. Γι’ αυτό και αποφάσισαν να συνεργαστούν ο ένας με τον άλλον! Τώρα που το σκέφτομαι, δε θα μου φάνταζε και τόσο περίεργο αν ο Κούπερ ζωγράφιζε σα τον Νταλί... Και ο Νταλί έδινε show τύπου Alice Cooper.

Ήταν ο Dali εκείνος που πρότεινε τη συνάντηση στον φίλο μας, τον Αλίκη. Για ένα διάστημα δύο εβδομάδων, στη Νέα Υόρκη, η δυο τους βρέθηκαν, τα είπαν, τα ήπιαν και ο Dali σε κάποια φάση πρότεινε στον Alice: “θέλω να σε μετατρέψω σε έργο τέχνης”. Το όνομα του μάλλον... φιλόδοξου αυτού project λεγόταν “First Cylindric Chromo-Hologram Portrait of Alice Cooper`s Brain”.

Επρόκειτο για ένα τρισδιάστατο ολόγραμμα του Alice, ντυμένου με πανάκριβες τιάρες και κολλιέ με διάμαντια (αξίας δύο εκατομυρρίων!), κρατώντας έναν πλαστικό εγκέφαλο που είχε κατασκευάσει ο Νταλί (“ο εγκέφαλος του Alice Cooper”, υποτίθεται, στον οποίο μια λουρίδα σοκολάτας έτρεχε στη μέση και γύρω μαζεύονταν μυρμήγκια – όπως όλοι οι εγκέφαλοι εξάλλου) και αυτά ενώ ο Alice... δάγκωνε ένα αγαλματίδιο της Αφροδίτης της Μήλου.

Με άλλα λόγια, ένα αριστούργημα υψηλής αισθητικής – και όσοι δε το πιάνετε, κακό του κεφαλιού σας.

Το έργο, που λέτε, εκτίθεται στο μουσείο Dali στην Ισπανία.

Όσο αφορά τη πρώτη επαφή ανάμεσα τους, αξίζει να δούμε τι είχε πει γι' αυτήν ο ίδιος ο Alice: "We met in the bar. Gala (his wife) comes first. She's dressed in a full tuxedo. She looked exactly like Fred Astaire- top hat, cane, spats. I went, 'Wow!' Then about six boys and girls- or whatever they were- about 16 or 17 years old, came in. These creatures he had with him were like something out of Satyricon. They were dressed in a lot of silk. Flowing things, loose things. They didn't say anything but they were real pretty. I had this vision of Count Dracula and his wives. They kind of floated around the room.

“Then Dali comes in. He said, 'I am the great and grand Dali!' And I said, 'Hi, I'm Alice Cooper.' I felt like Jerry Lewis, you know."

Μεταξύ άλλων, στο συγκεκριμένο δείπνο ο Νταλί σε κάποια φάση παρήγγειλε ένα ποτήρι νερό. Όταν του έφεραν το νερό, έβγαλε ένα βαζάκι με μέλι και άρχισε να ρίχνει το μέλι μέσα. Και, ενώ το μέλι είχε δημιουργήσει μια μακριά “ουρά”, πέφτοντας μέσα στο νερό, ο Νταλί έβγαλε από την τσέπη του ένα ψαλίδι και... έκοψε το μέλι. Ο Alice κοίταξε τον μάνατζερ του και του λέει, προβληματισμένος: “We're in trouble. This guy is out there.”!

Κατά τη διάρκεια του δείπνου, εξάλλου, ο Νταλί μιλούσε σε πέντε διαφορετικές γλώσσες και ο Κούπερ καταλάβαινε πολύ λίγα απ' όλα λέγονταν. Όσο αφορά τη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε, να τι είχε πει ο Alice: "I was sitting there wearing all black and my eyes are all smeared and I'm drinking a tall can of Budweiser and he's all in white and looks like some kind of saint. He's explaining on and on and on and they ask me, 'What do you think of this?' And I said, 'I haven't understood one word he's said since I met him.' And he jumped up and said: 'Perfect! Fusion is the greatest form of communication. "

Έτσι έγιναν τα πράγματα λοιπόν! Σε επίπεδο εκκεντρικής τρέλας, Salvador Dali vs Alice Cooper, σημειώσατε Ένα...