Mike Oldfield - Tubular Bells

Mike Oldfield - Tubular Bells

Έτος - 1973

Είδος - Progressive Rock, New Age

Λίγους δίσκους και καλλιτέχνες έχω συνδέσει τόσο πολύ με την περίοδο των Χριστουγέννων, όσο τον Mike Oldfield. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή πιάνω τον εαυτό μου να ακούω ξανά και ξανά τις μοναδικές του μελωδίες και να εξορμώ σε μουσικούς κόσμους πέρα από τον χώρο και τον χρόνο, σε ηχοτρόπια που φαντάζουν να έχουν δημιουργηθεί από το ραβδί ενός μάγου. Η μουσική του Mike Oldfield θα μπορούσε να έχει ξεπροβάλλει από κάποιο μυθικό βιβλίο, μια ιστορία ντυμένη σε νότες, που μας ταξιδεύει σε χιονισμένα τοπία, πολύχρωμες πολιτείες και μυστηριώδη βασίλεια.

Περιττό να σας πω πως συγκαταλέγεται στους αγαπημένους μου καλλιτέχνες όλων των εποχών. Και ο δίσκος που παρουσιάζουμε σήμερα δεν είναι παρά το ξεκίνημα, η στερεή βάση πάνω στην οποία στηρίχτηκε το ταξιδιάρικο εποικοδόμημα του. Η συνέχεια έμελε να δώσει άφθονα έργα-διαμάντια, ωστόσο το “Tubular Bells” παραμένει ο γνωστότερος του δίσκος, εκείνος που τον καθιέρωσε.

Να ξέρατε πόσο θόρυβο έκαναν αυτές οι καμπάνες εν έτει 1973! Ο διαυγής, κρυστάλλινος, μαγευτικός τους ήχος ήταν τόσο έντονος, τόσο μοναδικός, που ακούγεται και σήμερα, δεκαετίες μετά - και θα συνεχίζει να ακούγεται για πολύ καιρό ακόμα.

Ακούστε τον δίσκο και ταξιδέψτε σε βουνά και δάση

Ο Mike Oldfield ήταν μόλις 19 χρονών όταν παρέδωσε σε διάφορες δισκογραφικές εταιρίες την ιδέα του “Tubular Bells”. Ένα άλμπουμ αποκλειστικά ορχηστρικό (πέρα από ορισμένα "παράξενα" φωνητικά σε σημεία), αποτελούμενο από δύο κομμάτια όλα κι όλα, με διάρκεια περίπου 25 λεπτά το καθένα, χωρισμένα σε μουσικές υποενότητες. Η μουσική κυλάει όπως ακριβώς μια ιστορία φαντασίας ή ένα παραμύθι, ξεκινώντας με ένα ατμοσφαιρικό θέμα, ξεπηδώντας παρακλάδια προς διάφορες κατευθύνσεις, κι ενώ τα μουσικά κεφάλαια διαδέχονται το ένα το άλλο, αισθάνεσαι να εισχωρείς όλο και βαθύτερα σε κάποια περιοχή πέρα από τον χώρο και τον χρόνο – συνδετικός κρίκος όλων ασφαλώς είναι οι καμπάνες, το σήμα κατατεθέν του άλμπουμ.

Ο νεαρός Oldfield έκανε το αδιανόητο και έπαιζε μόνος του ένα πλήθος από μουσικά όργανα - από κιθάρες και πιάνο μέχρι μαντολίνο, όργανο, κρουστά, σφυρίχτρες και διάφορα άλλα... περίεργα! Συνολικά 20 διαφορετικά μουσικά όργανα! Το αποτέλεσμα αρχικά φάνταζε πολύ "αντι-εμπορικό" για τα δεδομένα των δισκογραφικών εταιριών, οι οποίες είχαν απορρίψει τον δίσκο. Που είναι τα τραγούδια? Τα φωνητικά? Τα πιασάρικα ρεφραίν? Τα χιτ? Δε μπορείς καν να κατηγοριοποιήσεις τη συγκεκριμένη μουσική, να την εντάξεις σε κάποιο είδος! Είναι ροκ? Είναι φολκ? Είναι κλασικίζουσα? Progressive? Μουσική δωματίου? Αmbient? (όρος που ακόμα δεν υπήρχε, ωστόσο το συγκεκριμένο είδος αναπτύχθηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του 70 και επηρεάστηκε από τον Oldfield, μεταξύ άλλων).

Είναι σκοτεινή μουσική, κατάλληλη να συνοδεύσει μια ταινία τρόμου? (το κλασικό αρχικό θέμα με το πιάνο έγινε πασίγνωστο μέσω της ταινίας «Εξορκιστής»). Μήπως αντίθετα πρόκειται για παιδική μουσική? (ο δίσκος κλείνει με το “Sailor’s Hornpipe”, ένα εύθυμο, ανεβαστικό κομμάτι που θα μπορούσε να συνοδεύει χαρούμενους χορούς νάνων, ξωτικών και χόμπιτ).

Ήταν όλα τα πάνω και τίποτα απ’ αυτά. Εδώ έχουμε να κάνουμε απλά με τη μουσική του Mike Oldfield. Οι εταιρίες όμως δε του έδιναν την ευκαιρία που ζητούσε. Ωστόσο μία άγνωστη εταιρία, που μόλις είχε γεννηθεί, έκανε τη διαφορά. Το όνομα της εταιρίας: Virgin. Το “Tubular Bells” υπήρξε ο πρώτος δίσκος της.

Mike Oldfield και Richard Branson - ο δεύτερος είναι συνιδρυτής της Virgin

Το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Η επιτυχία του άλμπουμ ήταν καταιγιστική, ασύλληπτη. Η Virgin εκτινάχτηκε σε δημοτικότητα και ο Oldfield αποθεώθηκε από τους μουσικόφιλους όλου του κόσμου, πέρα από κατηγορίες και είδη.

Η μουσική σε σημεία είναι ροκ, σε άλλα ατμοσφαιρική, κάποιες στιγμές οι ρυθμοί αποκτούν μια πειραματική διάθεση, ενώ σε άλλες ο Oldfield μας ταξιδεύει στις folklore ρίζες του... Το μοτίβο θα το επαναλάμβανε ο Oldfield στις επόμενες δουλειές του και αυτή η πρόσμιξη του ροκ ήχου, με το φολκ, το new age, τα κλασικίζοντα και πειραματικά στοιχεία, θα γινόταν σήμα κατατεθέν του. Το Tubular Bells θα γνώριζε άφθονες επανεκδόσεις, συνέχειες, επανεκτελέσεις, απόπειρες μίμησης, διασκευές, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε.

Τρεις από τις στιγμές του δίσκου έμειναν κλασικές. Η αρχική εισαγωγή ασφαλώς είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο, ακόμα και εκείνους που δε γνωρίζουν τίποτα περισσότερο από τη μουσική του Oldfield. Δεν είναι άλλη από την μουσική υπόκρουση που ντύνει το βασικό θέμα του «Εξορκιστή»… Πως γίνεται ένας δίσκος που εγώ προσωπικά συνδέω με τα Χριστούγεννα και ο ήχος του οποίου παραπέμπει τόσο πολύ σε παραμύθια να έχει δώσει το αρχικό του θέμα σε μια από τις πλέον τρομακτικές ταινίες όλων των εποχών? Κι όμως, ταιριάζει και με το παραπάνω! Μη ξεχνάμε πως κάθε κλασικό παραμύθι έχει την σκοτεινή πλευρά του. Το ανεβαστικό, ηλιόλουστο φινάλε με το “Sailor’s Hornpipe” φαντάζει ως το “happy ending” των μύθων – ο ήρωας κατόρθωσε να πετύχει τον στόχο του και να ζήσει ευτυχισμένος, έχοντας όμως πρώτα περάσει από πολλές και φοβερές περιπέτειες!

Δεύτερο είναι το «κεφάλαιο» του Ανθρώπου των Σπηλαίων, όπου ακούμε τους μανιασμένους βρυχηθμούς του Oldfield, στην πλέον αμφιλεγόμενη στιγμή του άλμπουμ. Σε κάποιους δεν άρεσαν τα συγκεκριμένα φωνητικά – προσωπικά τα θεωρώ απολαυστικά! Κάθε παραμύθι περιλαμβάνει εξάλλου κάποιο Τέρας, και ο “Caveman” του Oldfield είναι αυτό ακριβώς, ένας φοβερός και τρομερός Χιονάνθρωπος των Σπηλαίων! Για τα παρασκήνια της ιστορίας, να πούμε πως ο παραγωγός της Virgin είχε ζητήσει τότε από τον Mike να συμπεριλάβει κάποιο πέρασμα με φωνητικά στον δίσκο – για το «εμπορικό» της υπόθεσης. Ο Oldfield ενοχλήθηκε, θεωρώντας το παρέμβαση πάνω στο δημιουργικό κομμάτι της δουλειάς του. «Θέλουν φωνητικά?», σκέφτηκε. «Θα έχουν φωνητικά!».

Έτσι λοιπόν πήγε στο studio να ηχογραφήσει τη φωνή του, έχοντας όμως κατεβάσει πρώτα μισό μπουκάλι ουίσκι! Στη συνέχεια άρχισε να βρυχάται στο μικρόφωνο για δέκα συνεχόμενα λεπτά… Και να πως δημιουργήθηκε ο «άνθρωπος των σπηλαίων»!

O νεαρός Oldfield στο studio

Για το φινάλε, άφησα την περίφημη εισαγωγή των μουσικών οργάνων, με την αντίστοιχη «παρουσίαση» τους, ένα προς ένα, και το εθιστικό, υπνωτιστικό θέμα που παίζει από πίσω στο μπάσο. Ίσως ό,τι κλασικότερο μας έχει δώσει μέχρι σήμερα η έμπνευση και φαντασία του Mike Oldfield. Οι καμπάνες στο τέλος φαντάζουν ερχόμενες σαν από άλλο κόσμο, λες και έχουν ξεχυθεί από τους ουρανούς τους ίδιους.

Το “Tubular Bells” άφησε τη δική του ιστορία. Για τον Mike όμως δεν ήταν παρά μόνο η αρχή – θα ακολουθούσαν άφθονες ακόμα ιχνηλατήσεις του σε ανεξερεύνητους μουσικούς κόσμους, απαστράπτοντες φαντασία και μαγεία.

Γιατί να ακούσετε τον δίσκο: Διότι αγαπάτε την καλή μουσική - και την μαγευτική ατμόσφαιρα. Θέλετε να αφήνετε την φαντασία σας να καλπάζει και διατηρείτε μέσα σας έναν μικρό, μαθητευόμενο μάγο.

Γιατί να μην τον ακούσετε: Αν η ιδέα να ακούτε ένα άλμπουμ αποτελούμενο από 2 κομμάτια όλα κι όλα, 25 λεπτών το καθένα, χωρίς φωνητικά, βρίσκετε πως δεν ταιριάζει με τα μουσικά σας γούστα, πιάστε αν είναι το "Best of Madonna".

Ο δίσκος σε μια πρόταση: ...And the journey has begun

Top-Moments: Ε, όλο προφανώς.

Tracklist (κλικ στους τίτλους για να ακούσετε τα κομμάτια):

1 - Tubular Bells, Part I

2 - Tubular Bells, Part II