Donna Summer - Bad Girls

Donna Summer – Bad Girls

Έτος – 1979

Είδος – Disco (and more)

Κάποιες μουσικές μοιάζουν με τη φωτιά που σιγοκαίει σταθερά σε μια ζεστή εστία – άλλες πάλι θυμίζουν περισσότερο εκείνες τις λαμπρές φωτοβολίδες, που εκτινάσσονται με δύναμη στον ουρανό και εντυπωσιάζουν με την εκτυφλωτική τους λάμψη… Μόνο που η λάμψη τους έχει σύντομη διάρκεια. Πολύ γρήγορα το φως χάνεται και ο ουρανός βυθίζεται πάλι στην ψυχρή ανταύγεια των αστεριών. Ποιος όμως μπορεί να ξεχάσει τις μοναδικές αυτές φωτοβολίδες?

Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την έκρηξη του φαινομένου της Disco, εκεί στο δεύτερο μισό της Δεκαετίας του 70. Υπήρξε μία από τις εντυπωσιακότερες εκφάνσεις της μουσικής βιομηχανίας και της μαζικής κουλτούρας των τελευταίων δεκαετίων, καθιερώνοντας πρότυπα μόδας, μορφές διασκέδασης και υμνώντας έναν ορισμένο τρόπο ζωής – δόσιμο στους ρυθμούς της Νύχτας, τον χορό, απόλυτη άφεση στις ηδονές, τις καταχρήσεις, λάμψη, γκλαμουριά και ελευθεριακότητα. Υπήρξε το πνεύμα των μειονοτήτων (μαύρων, γυναικών και ομοφιλόφιλων) που ξεπρόβαλε από τα κινήματα των προηγούμενων χρονων και γύρευε διέξοδο στην ολική παράδοση των απολαύσεων.

Οι ασυδοσίες της Disco era τρόμαζαν τους συντηρητικούς. Η επιφανειακή της όψη ενοχλούσε τους σοβαρούς μουσικόφιλους. Οι μειονότητες όμως είχαν βρει στη Disco το στυλ που τους έδινε φτερά – λες και είχε ποτίσει κάποιος την καλή και αγαπημένη Soul μουσική με αλκοόλ και της είχε ανοίξει την πύλη για την απαγορευμένη Πολιτεία των Οργίων. 

Η αυθεντική Disco χάραξε τα χρόνια μεταξύ 1975-78, ωστόσο στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει η παρακμή. Οι εχθροί της πλήθαιναν διαρκώς και το σύνθημα “Disco Sucks” κυριαρχούσε αριστερά και δεξιά. Η μουσική βιομηχανία αναζητούσε νέες εμπορικές μουσικές διεξόδους – θα τις έβρισκε στην ποπ και σκληρή ροκ μουσική της επόμενης δεκαετίας. Πολλοί από τους καλλιτέχνες της Disco, ως τα τέλη της δεκαετίας, είχαν πέσει σε δυσμένεια.

Όχι όμως η «βασίλισσα της Disco», όπως την αποκάλεσαν. Εν έτει 1979 η Donna Summer παρέδωσε το απόλυτο ίσως έργο της. Ο τίτλος του “Bad Girls”. To εξώφυλλο απεικονίζει την Donna σε μία από τις σεξουαλικότερες της εμφανίσεις, αντανακλώντας πλήρως τον ηδονισμό που χαρακτήριζε τη Disco και ενοχλούσε ορισμένη μερίδα κόσμου – θυμίζω, βρισκόμαστε ακόμα στα 70s, πολύ πριν τη Madonna. H Donna Summer ποζάρει κυριολεκτικά σαν πόρνη του δρόμου, κάτω από το κόκκινο φως, ενώ ο μαστρωπός αστυνομικός ελέγχει την κίνηση.

Η Disco άφησε πίσω της πλήθος από χιτ, λίγα όμως άλμπουμ τα οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε κλασικά. Οι δίσκοι της Donna Summer ωστόσο ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα ή δύο τραγούδια σαπουνόφουσκες. Η Donna είχε την τύχη να συνεργάζεται με έναν εκ των κορυφαίων παραγωγών και μουσικών της disco era, τον θρυλικό Giorgio Moroder. O συγκεκριμένος κύριος με το χαρακτηριστικό μουστάκι εκτόξευσε τη μουσική της σε άλλα επίπεδα, μετακινώντας την πρώιμη, και εμποτισμένη από τη Soul και Funk, Disco σε περισσότερο ηλεκτρονικούς ήχους, πειραματιζόμενος με τα συνθεσάιζερ και λοιπά μηχανήματα των καιρών και προλειαίνοντας το έδαφος για την εκτόξευση των ηλεκτρονικών ήχων (και της italo-disco σκηνής) της δεκαετίας του 80. 

Ο Moroder υπήρξε σημαντικός για το σύνολο της ηλεκτρονικής μουσικής – τα πειράματα του σε σημεία θυμίζουν μια περισσότερο χορευτική εκδοχή των Kraftwerk. 

Donna Summer, Giorgio Moroder

Στο “Bad Girls”, o Moroder, παρέα με τον Pete Bellotte στην παραγωγή, παραδίδουν μοναδικά δείγματα ανεβαστικής μουσικής, πέρα από όρια και ταμπέλες. Η διάθεση της Donna Summer να ανήκει σε μια μουσική σφαίρα έξω και πέρα από στεγανά και όρια είχε ήδη φανεί με ορισμένες από τις προηγούμενες δουλειές της και στο “Bad Girls” φτάνει στο απόγειο της. Πρέπει κάποιος να ακούσει αυτόν τον δίσκο, από την αρχή μέχρο το τέλος, για να καταλάβει με τι έχουμε να κάνουμε.

Το θρυλικό “Hot Stuff” ξεκινάει με ηλεκτρικές κιθάρες, συνδυάζοντας τους χορευτικούς ρυθμούς με ένα απίστευτα πιασάρικο ροκ υπόστρωμα.  Στιχουργικά αναφέρεται σε μια γυναίκα που εξορμεί σε ένα κέντρο, έτοιμη για όλα, σε αναζήτηση ενός εραστή που θα της παρέχει ατελείωτες στιγμές ηδονής. Δε περιμένει τον τέλειο άντρα να σκαρφαλώσει στο παραθύρι και να της χτυπήσει την πόρτα. Τον αποζητάει μόνη της, ενεργητικά. Οι γυναίκες είχαν πια σπάσει τα δεσμά, και το συγκεκριμένο τραγούδι γιορτάζει την νεαποκτειθήσα ελευθερία τους. 

Το “Bad Girls” σπρώχνει τα πράγματα ακόμα περισσότερο, μιλώντας ουσιαστικά για τις πόρνες της πόλης, σχεδόν ταυτιζόμενο με αυτές.

Now you and me we're both the same

But you call yourself by different names

Now your mama won't like it when she finds out

That her girl is out at night

Μουσικά έχουμε να κάνουμε με έναν funk δυναμίτη. Ήδη με τα πρώτα δύο τραγούδια του δίσκου φανερώνεται πως έχουμε ξεφύγει από τα στενά όρια της παραδοσιακής Disco. Η κρίση που βίωνε το στυλ την εποχή εκείνη δε μπορούσε να αγγίξει την Donna Summer, γιατί η ίδια παρέδιδε ένα άλμπουμ πέρα από ταμπέλες. Το “Bad Girls” απέχει πολύ από το να είναι ένα «καθαρόαιμο» disco album. Δε θα ήταν υπερβολή να λέγαμε πως οι μουσικοί πειραματισμοί των μεγάλων ποπ καλλιτεχνών των Eighties, όπως του Michael Jackson, του Prince και της Madonna, ή ακόμα και των Van Halen, οι οποίοι συνδύαζαν διαφορετικά στυλ (όπως την ποπ με το ροκ και τη φανκ) έχουν κατά πολύ τις ρίζες τους σε δίσκους όπως αυτός και ορισμένα ακόμα άλμπουμ συγκροτημάτων όπως οι Blondie, που επιχείρησαν με απόλυτη επιτυχία αυτό το crossover ανάμεσα στα μουσικά είδη και την ποπ.

Και αν τα πρώτα δύο τραγούδια θα αρκούσαν για να μετατρέψουν το άλμπουμ σε στιγμιαία επιτυχία, η συνέχεια είναι ακόμα καλύτερη! Το “Walk Away” είναι μία από τις αγαπημένες μου στιγμές, ένα καταπληκτικό ποπ/soul τραγούδι, με θέμα του έναν χωρισμό. Οι προκλητικοί στίχοι παραχωρούν σταδιακά τη θέση τους σε περισσότερο συναισθηματικά τραγούδια – η καρδιά ξεχωρίζει πίσω από το σεξουαλικό περίβλημα. 

Το “Dim All The Lights” ανήκει στα δημοφιλέστερα κομμάτια του δίσκου, θυμίζοντας πολύ το παραδοσιακό disco στυλ. To “Once On A Lifetime” θα μπορούσε να είχε ερμηνευτεί από την Aretha Franklin, ενώ το “Love Will Always Find You” παραπέμπει στην Country μουσική. Τραγούδια όπως το “Journey To The Centre Of Your Heart” θα ήθελαν πολύ να έχουν γράψει οι Daft Punk και αναδεικνύουν πλήρως το αστρικό, ηλεκτρονικό στυλ του Moroder. Οι ηλεκτρονικοί πειραματισμοί του εξάλλου, καταδεικνύονται και στα τελευταία κομμάτια του δίσκου, τα οποία προετοιμάζουν το έδαφος για τα χρόνια που θα ακολουθούσαν και για συγκροτήματα όπως οι New Order. Λίγο πριν το τέλος όμως, η Donna Summer μας παραδίδει ορισμένες από τις ωραιότερες της μπαλάντες.

Στο τέλος απομένει η εκθαμβωτική, βαθιά ερωτική μα και συναισθηματική παρουσία μίας από τις εντυπωσιακότερες κυρίες που πέρασαν ποτέ από την μαύρη μουσική. Της Βασίλισσας της Disco, σε ένα από τα διαχρονικότερα διαμάντια μιας εποχής ολόκληρης.

Γιατί να ακούσετε τον δίσκο: Ο κορυφαίος ίσως δίσκος της θρυλικής Donna Summer νομίζω είναι καλός λόγος από μόνος του.

Γιατί να μη τον ακούσετε: Θα πρέπει να απεχθάνεστε την ποπ και disco μουσική. Καλός ο μουσικός ελιτισμός παιδιά, δεν αντιλέγω, αλλά μην ταυτίζετε την δική σας έλλειψη ρυθμού με την απουσία καλής μουσικής, γιατί κάνετε λάθος. Το γεγονός πως μια μουσική χορεύεται την καθιστά λιγότερο πολύπλοκη μεν, όχι όμως λιγότερο απολαυστική.

Από κει και πέρα υπάρχουν όντως κάποια μουσικά στυλ που θεωρώ απαράδεκτα (βλέπε τα δικά μας ελληνάδικα), ωστόσο ας μη συγκρίνουμε την κάλπικη υπόσταση τους με την αυθεντικότητα της Disco ή της παλιάς ποπ μουσικής, πόσο μάλλον με τον γενικότερο αντίκτυπο τους στη συλλογική κουλτούρα.

Ο δίσκος σε μια πρόταση: Τα (μαύρα) διαμάντια είναι παντοτινά.

Top-Moments: Hot Stuff, Bad Girls, Walk Away, Journey To The Centre Of Your Heart, Once In A Lifetime, All Through The Night

Tracklist (κλικ στα χρωματισμένα για να μεταβείτε στο τραγούδι)

1 - Hot Stuff

2 - Bad Girls

3 - Love Will Always Find You

4 - Walk Away

5 - Dim All The Lights

6 - Journey To The Center Of Yor Heart

7 - One Night In A Lifetime

8 - Can't Get To Sleep At Night

9 - On My Honor

10 - There Will Always Be You

11 - All Through The Night

12 - My Baby Understands

13 - Our Love

14 - Lucky

15 - Sunset People