Jefferson Airplane - White Rabbit

One pill makes you larger

And one pill makes you small...

Ελάχιστα τραγούδια στη διάρκεια των τελευταίων 50 χρόνων έφτασαν να αντανακλούν τόσο καθοριστικά τη κουλτούρα που τα γέννησε, όσο το περίφημο “White Rabbit” των Jefferson Airplane. Ένα εκ των δύο τραγουδιών που έφερε στο συγκρότημα, εν έτει 1967, η νεοεισερχόμενη τότε τραγουδίστρια Grace Slick, το “White Rabbit” θα μετατρεπόταν σε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της εποχής του, χαράζοντας τη γενιά των hippies.

Οι φαινομενικά παιδικοί στίχοι του τραγουδιού φαίνεται να αποτίουν φόρο τιμής στην «Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων» και στο «Μέσα απ’ τον Καθρέπτη» του Lewis Carroll. Ο βιαστικός λευκός κούνελος, το μαγικό ποτό και το κομμάτι από κέικ που άλλαζε το μέγεθος της Αλίκης, ο Λευκός Ιππότης, η Κόκκινη Βασίλισσα που έκοβε κεφάλια, καθώς και εκείνη η περίεργη κάμπια που κάπνιζε μακάρια... Όλοι παρελαύνουν μέσα από τους στίχους, σε αργούς, υπνωτιστικούς αρχικά ρυθμούς, μα στην πορεία η φωνή της Grace Slick δυναμώνει, το ίδιο και η μουσική, για να εκτοξευτεί στην αστρόσφαιρα στο τέλος φωνάζοντας: «Feed Your Head, Feed Your Head”.

Ασφαλώς οι στίχοι και τα «χάπια» που αυξομείωναν το μέγεθος της Αλίκης δεν αναφέρονται πουθενά αλλού, παρά στις παραισθησιογόνες ουσίες και το LSD, που είχε κυριαρχήσει στη ροκ και εναλλακτική κουλτούρα της εποχής – βρισκόμαστε στα χρόνια της πρωταρχικής, αυθεντικής Ψυχεδέλειας, όταν η νεολαία στις ΗΠΑ και τη Βρετανία πειραματιζόταν αδιάκοπα με ουσίες, έχοντας σκοπό να «επεκτείνουν τα σύνορα του νου τους» - όπως θεωρούσαν. Και τι πιο ταιριαστή για να εκφράσει αυτούς τους πειραματισμούς, παρά η αναφορά στο έργο του Κάρολ – ένα από τα πιο σουρεαλιστικά (πίσω από τη φαινομενική τους «παιδικότητα») έργα στην ιστορία της λογοτεχνίας.

Μεταξύ άλλων, η Grace Slick είχε αναφέρει την επιρροή που άσκησε πάνω της το άλμπουμ “Sketches of Spain” των Miles Davis και Gil Evans. «Έπαιρνα LSD και άκουγα το “Sketches of Spain” του Miles Davis επί 24 ώρες συνεχόμενες, μέχρι που κάηκε μέσα στο μυαλό μου». Ο ταξιδιάρικος, φευγάτος ισπανικός ρυθμός του δίσκου έχει ομολογουμένως κάτι το υπνωτιστικό – ειδικά αν τον ακούς 24 ώρες σερί!

Τέλος, σχετικά με τα παιδικά βιβλία και την επιρροή τους, να τι είχε να πει η Grace: «Μας διάβαζαν όταν ήμασταν μικροί όλες αυτές τις ιστορίες, όπου έπαιρνες ένα είδος ουσίας και ξεκινούσες μια σπουδαία περιπέτεια. Η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» είναι κραυγαλέα περίπτωση. Έρχεται κυριολεκτικά «στα πάνω της» (“she gets literally high”, η ακριβής έκφραση στα αγγλικά), πολύ μεγάλη για να τη χωρέσει το δωμάτιο, ενώ η κάμπια κάθεται πάνω σ’ εκείνο το ψυχεδελικό μανιτάρι καπνίζοντας όπιο. Στον «Μάγο του Όζ» προσγειώνονται σ’ ένα χωράφι γεμάτο παπαρούνες, ξυπνούν και βλέπουν μπροστά τους τη Σμαραγδένια Πολιτεία... Όσο αφορά τον Πήτερ Πάν; Ρίξε λίγη λευκή αστρόσκονη (κοκαϊνη) πάνω στο κεφάλι σου και θα μπορέσεις να πετάξεις».

Μετά απ' αυτά, πολύ φοβάμαι πως θα αρχίσω να αντιμετωπίζω διαφορετικά ακόμα και τον Σούπερ Γκούφυ με τα μαγικά του φυστίκια.