Frank Sinatra - In The Wee Small Hours...

Ένας δίσκος για τις καλοκαιρινές νύχτες... Όχι, δεν αναφέρομαι στις νύχτες που γυρνάτε ξυπόλυτοι στην παραλία, τα χέρια σας πιασμένα, τα πόδια σας στην άμμο, τα μάτια σας στον ουρανό, μετρώντας τα αστέρια... Ούτε στις νύχτες που γυρνάτε σε σοκάκια λαμπερών, φωταγωγημένων νησιών, νύχτες πιο φωτεινές κι από τις μέρες, λουσμένες στην ανταύγεια της νιότης και της μέθης, μεθώντας στη χαρά της ζωής.

Όχι, δεν αναφέρομαι σ' αυτές τις νύχτες. Μιλώ για τις άλλες.

Εκείνες που γυρνάς μόνος σε μια πόλη που έχει αδειάσει. Εκείνες που ο ήχος από τα βήματα σου αντηχεί στη σιγαλιά. Νύχτες που γυρεύεις το κρύο, τη βροχή, σε πείσμα της καλοκαιρινής ομοιομορφίας. Μια ομίχλη να σηκωθεί και να καλύψει, παρηγορητικά, τη γύμνια του δρόμου - τη δική σου. Να κρυφτείς μέσα της. Νύχτες που βλέπεις τον ήλιο να ξεπροβάλλει, αργά, σταθερά, πίσω από τα κτίρια, μα τα μάτια σου δε κλείνουν. Τον κοιτάς και λες "Εσύ, πάλι; Εμπρός, στείλε μας το φως σου. Να δούμε τι θα καταλάβεις...".

Το "In The Wee Small Hours" ηχογραφήθηκε το 1955. Λίγα μόλις χρόνια πριν, στις αρχές της δεκαετίας του 50, ο Frank Sinatra ήταν σχεδόν τελειωμένος. Βρισκόταν στη πλέον μαύρη περίοδο της ζωής του. Είχε πέσει σε δυσμένεια, οι μέρες της ξέφρενης επιτυχίας του φάνταζαν μακριά. Συν τοις άλλοις πάλευε να ξεπεράσει έναν χωρισμό που του στοίχισε πολύ, ενώ αποπειράθηκε μάλιστα να αυτοκτονήσει.

Ώσπου ένα νέο δισκογραφικό συμβόλαιο και η συμμετοχή του σε δύο ταινίες του έδωσαν ξανά φτερά. Ο Σινάτρα άρχισε να αναγεννιέται από τις στάχτες του... Μα ήταν η ηχογράφηση αυτού εδώ του δίσκου, χάρη στην οποία διοχέτευσε όλα όσα ένιωθε, όλα όσα βίωνε, σε νότες και σε ήχους, που στάθηκε καταλυτική για να κάνει το επόμενο του βήμα...

Το "In The Wee Small Hours" δε μοιάζει σχεδόν με κανέναν άλλον δίσκο του. Ο Frank Sinatra της γκλαμουριάς, ο showman, ο σταρ, δε βρισκόταν εδώ. Εδώ τραγουδούσε ένας άντρας μόνος, πλάθοντας αστέρια μες στο μαύρο του ουρανού για να τα πνίξει στο ποτό, ξενυχτώντας μ' ένα μπουκάλι κι ένα τσιγάρο ως τα ξημερώματα, αναπολώντας όσα χάθηκαν, όσα δε γινόταν να ρθουν πίσω.

Τραγούδια όπως το "Mood Indigo", το "Glad to Be Unhappy", το "I Get Along Without You Very Well" και το ομότιτλο ανήκαν στα κλασικά, jazz standards των καιρών τους. Μα η ερμηνεία του Σινάτρα τα εκτόξευσε στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Ελάχιστοι δίσκοι αντανακλούν τόσο έντονα τα βιώματα που περιγράφουν οι στίχοι.

Για τον Σινάτρα, όμως, ο δίσκος αποτέλεσε μια νέα αρχή. Από την άλλη, για μας που τον ακούμε, τις μοναχικές εκείνες ώρες που ο κόσμος κοιμάται, ξενυχτώντας πάνω σε κάθε του νότα... Ο δίσκος ακούγεται σχεδόν καθαρτικός. Λες και βρίσκουμε σ' αυτόν έναν καλό φίλο.


Ναι, αυτός ο δίσκος προσφέρεται για τις καλοκαιρινές νύχτες. Αλλά όχι, δεν αναφέρομαι στις νύχτες που έχει κατά νου ο περισσότερος κόσμος...