Ήταν 1973, όταν έγινε η συνάντηση δύο...
σουρεαλιστικών μυαλών, ένας από τον χώρο της μουσικής, ο άλλος από τον χώρο της
ζωγραφικής. Ο λόγος για τους Alice Cooper και Salvador Dali! Μάλιστα, όπως
εξελίχθηκαν τα πράγματα, ο Alice, που τόσο και τόσο κόσμο σόκαρε τον καιρό
εκείνο με τα τρομερά θεατρικά του πάνω στη σκηνή, φάνηκε πολύ απλός και
“κοινός” μπροστά στην τρέλα του Dali...
Ας δούμε πως έγιναν τα πράγματα.
Καταρχάς ας δοκιμάσουμε να φανταστούμε τους δυο τους
σε... αντεστραμμένους ρόλους. Φαντάζεστε τον Cooper ζωγράφο,
αντί για μουσικό; Πως θα ήταν άραγε οι πίνακες που θα έφτιαχνε; Πιθανό να
έβριθαν με νυχτερίδες, καλόγριες με σκισμένα ρούχα και μωρά-ζόμπι. Από την
άλλη, τι θα λέγαμε για τον Salvador
Dali αν είχε
επιλέξει τον δρόμο της μουσικής; Ποιός ξέρει, ίσως να υπήρχαν πολλές ομοιότητες
με τους πίνακες του. Φαντάζομαι ερμηνείες που βρίθουν φαντασία, καταπληκτικά σκηνικά και αμείωτη τρέλα... όσο αφορά τη μουσική; Ε, μη τα θέλουμε και όλα!
Φαίνεται λοιπόν πως οι δυο τους είχαν διαισθανθεί ότι οι επαφές τους με το
καλλιτεχνικό αντικείμενο της αντίπερα όχθης δε μπορούν παρά να είναι... στενές
και τρίτου τύπου. Γι’ αυτό και αποφάσισαν να συνεργαστούν ο ένας με τον άλλον!
Τώρα που το σκέφτομαι, δε θα μου φάνταζε και τόσο περίεργο αν ο Κούπερ
ζωγράφιζε σα τον Νταλί... Και ο Νταλί έδινε show τύπου
Alice
Cooper.
Ήταν ο Dali εκείνος που πρότεινε τη συνάντηση στον φίλο
μας, τον Αλίκη. Για ένα διάστημα δύο εβδομάδων, στη Νέα Υόρκη, η δυο τους
βρέθηκαν, τα είπαν, τα ήπιαν και ο Dali σε κάποια φάση πρότεινε στον Alice:
“θέλω να σε μετατρέψω σε έργο τέχνης”. Το
όνομα του μάλλον... φιλόδοξου αυτού project λεγόταν “First Cylindric Chromo-Hologram Portrait of Alice Cooper`s Brain”.
Επρόκειτο για ένα τρισδιάστατο ολόγραμμα του Alice,
ντυμένου με πανάκριβες τιάρες και κολλιέ με διάμαντια (αξίας δύο
εκατομυρρίων!), κρατώντας έναν πλαστικό εγκέφαλο που είχε κατασκευάσει ο Νταλί
(“ο εγκέφαλος του Alice Cooper”, υποτίθεται, στον οποίο μια λουρίδα σοκολάτας έτρεχε
στη μέση και γύρω μαζεύονταν μυρμήγκια – όπως όλοι οι εγκέφαλοι εξάλλου) και αυτά
ενώ ο Alice... δάγκωνε ένα αγαλματίδιο της Αφροδίτης της Μήλου.
Με άλλα λόγια, ένα αριστούργημα υψηλής αισθητικής –
και όσοι δε το πιάνετε, κακό του κεφαλιού σας.
Το έργο, που λέτε, εκτίθεται στο μουσείο Dali στην
Ισπανία.
Όσο αφορά τη πρώτη επαφή ανάμεσα τους, αξίζει να
δούμε τι είχε πει γι' αυτήν ο ίδιος ο Alice: "We met in the bar. Gala (his wife) comes first. She's dressed in a full
tuxedo. She looked exactly like Fred Astaire- top hat, cane, spats. I went,
'Wow!' Then about six boys and girls- or whatever they were- about 16 or 17
years old, came in. These creatures he had with him were like something out of
Satyricon. They were dressed in a lot of silk. Flowing things, loose things.
They didn't say anything but they were real pretty. I had this vision of Count
Dracula and his wives. They kind of floated around the room.
“Then Dali comes in. He said, 'I am the great and
grand Dali!' And I said, 'Hi, I'm Alice Cooper.' I felt like Jerry Lewis, you
know."
Μεταξύ άλλων, στο συγκεκριμένο δείπνο ο Νταλί σε
κάποια φάση παρήγγειλε ένα ποτήρι νερό. Όταν του έφεραν το νερό, έβγαλε ένα
βαζάκι με μέλι και άρχισε να ρίχνει το μέλι μέσα. Και, ενώ το μέλι είχε
δημιουργήσει μια μακριά “ουρά”, πέφτοντας μέσα στο νερό, ο Νταλί έβγαλε από την
τσέπη του ένα ψαλίδι και... έκοψε το μέλι. Ο Alice κοίταξε τον μάνατζερ του και
του λέει, προβληματισμένος: “We're in
trouble. This guy is out there.”!
Κατά τη διάρκεια του δείπνου, εξάλλου, ο Νταλί
μιλούσε σε πέντε διαφορετικές γλώσσες και ο Κούπερ καταλάβαινε πολύ λίγα απ'
όλα λέγονταν. Όσο αφορά τη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε, να τι είχε πει ο Alice: "I
was sitting there wearing all black and my eyes are all smeared and I'm
drinking a tall can of Budweiser and he's all in white and looks like some kind
of saint. He's explaining on and on and on and they ask me, 'What do you think
of this?' And I said, 'I haven't understood one word he's said since I met
him.' And he jumped up and said: 'Perfect! Fusion is the greatest form of
communication. "
Έτσι έγιναν τα πράγματα λοιπόν! Σε επίπεδο εκκεντρικής
τρέλας, Salvador
Dali
vs
Alice
Cooper,
σημειώσατε Ένα...
Όλα τελευταία τα μαθαίνω! :-D
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ενώ τα μουσικά χνάρια! Καλώς σε βρίσκω κι εδώ !
Παράθυρο στη γνώση είσαι για μένα! ( σε διαβάζω στο φβ αλλά δεν προλαβαίνω να αφήκω το κατιτίς μου!!!)
Χαιρετώ κι αποχωρώ!!!
Καλά ρε συ Αριστέα. Τα Χνάρια υπάρχουν εδώ και... 10 μήνες. :P Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ! Σε καλωσορίζω λοιπόν! (και μια που εδώ ο κόσμος είναι λιγότερος σε σχέση με την Κουνελοχώρα, να ξέρεις αυτό σημαίνει ένα πράγμα: μένει περισσότερο ποτό να κερνώ τους εκλεκτούς φιλοξενούμενους ;)
ΔιαγραφήΤί πάντρεμα προσωπικοτήτων!! Μία προς μία οι αναρτήσεις σου, εξερευνω.. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου και πάλι Gio! Πέρνα αν θες μια βόλτα και απ' το έτερο Λημέρι μου στα blogs, την Κουνελοχώρα - πιστεύω θα βρεις και κει πράγματα που σ' ενδιαφέρουν. :)
ΔιαγραφήΓειά σου φονικό κουνέλι! Βασικά στην Κουνελοχωρα σε βρήκα αρχικά σε ένα άρθρο για κόμικς κ μου έκανες εντύπωση κ σ' έψαξα. Επίσης μου άρεσε το προφίλ σου ως Κούνελος., μου θύμισε τον κούνελο από την ταινία donnie darko. Για να μην πω και για την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.. Θέλω να πω, μου άρεσαν πολλά εδώ. Αυτά!
ΔιαγραφήΑ!Και όντως, ήδη δεν ξέρω τι να πρώτο διαβάσω!! :)
ΔιαγραφήΤο Donnie Darko είναι αγαπημένη ταινία. Όσο αφορά την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων... λένε πως ο φευγάτος εκείνος κούνελος με το ρολόι ήταν μακρινός προπάππους μου! Cheers!
Διαγραφή