David Bowie - Young Americans

David Bowie - Young Americans

Έτος: 1975

Eίδος: Blue Eyed Soul

~

"We live for just twenty years

Do we have to die for thirty more?"

Τα ομαδικά Sixties ανήκαν στο παρελθόν. Τέρμα στις συλλογικές φαντασιώσεις και την αγάπη όλων προς όλους. Τα Seventies αποθέωσαν την αισθητική του "Εγώ", του Star, της ατομικής δόξας και αίγλης. Σημασία δεν είχε πια ο κόσμος που μας περιβάλλει και η αναδιαμόρφωση του, αλλά τα αστέρια τ' ουρανού και της φήμης. Ο "εαυτός μου" πάνω απ' όλα - αυτή υπήρξε η κυρίαρχη αντίληψη των καιρών, ή τουλάχιστον, το πνεύμα που διαπότισε περισσότερο απ' όλα τον μουσικό χάρτη της εποχής. 

Έτσι λοιπόν, το πρώτο μισό της δεκαετίας είδε να εκρύγνεται σαν φωτοβολίδα το φαντασμαγορικό κίνημα του Glam Rock, ένα κίνημα το οποίο, όπως έλεγε το όνομα του, αστραποβολούσε σαν διαμάντι, ή σαν εκείνα τα φωτεινά χαμόγελα στις διαφημίσεις. Το Glam αποθεώθηκε από τον νεαρόκοσμο της εποχής και ένας από τους σημαιοφόρους του υπήρξε ο εν λόγω κύριος - ο David Bowie. 

Όπως κάθε τι που λάμπει όμως, το κίνημα έμελλε να δει την φλόγα του να σβήνει σύντομα. Οι περισσότερο προικισμένοι και ανήσυχοι μουσικοί, εκείνοι που δεν φοβόντουσαν να πειραματιστούν και να υπερβούν τυχόν στεγανά και κατηγορίες, εκείνοι ήταν που βγήκαν αλώβητοι από την πτώση του. Και ο Bowie υπήρξε ίσως ο πλέον προικισμένος και ανήσυχος. 

Bowie εν έτει 1975

Δεν έμεινε περιορισμένος σε μουσικά στεγανά και διαρκώς πειραματιζόταν και αναδιαμόρφωνε τον ήχο και το στυλ του, ήδη από το ξεκίνημα της προσωπικής του διαδρομής. Τα μισά της δεκαετίας λοιπόν τον βρίσκουν σε ένα μεταβατικό στάδιο - μια εποχή-γέφυρα. Θα μπορούσαμε μεταφορικά να δούμε την περίοδο σαν μια γέμιση στο σάντουιτς - με τα ψωμάκια να συνιστούν το μεν πάνω την glam rock εποχή και το δε κάτω την εποχή των πειραματισμών του στο Βερολίνο, κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας.

Και η γέμιση? Α, μα εδώ έχουμε κάτι άκρως γευστικό, αγαπητοί αναγνώστες! Γευστικότατο τυρί με καπνιστή, λαχταριστή γαλοπούλα ίσως και επάλειψη με ντοματούλα, μαρούλι και άφθονη μαγιονέζα. Σας άνοιξα την όρεξη? Το ίδιο πετυχαίνει και ο συγκεκριμένος δίσκος!

Το "Young Americans", που λέτε, υπήρξε ο Soul δίσκος του Bowie. Δεν ανήκει στα δύο-τρία γνωστότερα του άλμπουμ, είναι σίγουρα όμως ένα από τα πιο ιδιαίτερα. Το στυλ ονομάστηκε και "Blue Eyed Soul", ή αλλιώς "η Soul των Λευκών". Ο φόρος τιμής του Bowie στην μαύρη μουσική και ένας από τους ωραιότερους δίσκους λευκής soul που έχει τύχει να ακούσω μέχρι σήμερα. Ανάμεσα στους μουσικούς που συνεργάστηκαν με τον Bowie για το συγκεκριμένο άλμπουμ υπήρξαν και σημαντικά μέλη μαύρων soul/funk groups, καθώς και λευκοί μουσικοί όπως ο (πολύ γνωστός στον χώρο της smooth jazz) σαξοφωνίστας David Sanborn. Το αποτέλεσμα...? Ε, σκεφτείτε πόσο φευγάτη και ερωτική είναι η soul μουσική από μόνη της. Φανταστείτε επιπλέον τον Bowie να τραγουδάει, υπό συνοδεία άφθονων γυναικείων φωνητικών, και νομίζω πως περισσότερα λόγια είναι περιττά.

O Bowie παρέα με την Cher

To ομότιτλο τραγούδι (μια από τις διαχρονικότερες επιτυχίες του Bowie) συνιστά μια εικόνα της Αμερικής της μετά-Νίξον και μετά-Watergate εποχής. Ανάμεσα στους στίχους περιλαμβάνεται και μια αναφορά στους Beatles και στο θρυλικό "A Day In The Life" τραγούδι τους - για την ακρίβεια περιλαμβάνεται ένας στίχος αυτούσιος από το κομμάτι: "I heard the news today, oh boy...", προσδίδοντας μια αίσθηση συνέχειας ανάμεσα στις εποχές. Ανάμεσα στο 1967 και το 1975 πολλά είχαν αλλάξει, κάποια όμως παρέμεναν ίδια...

Και μια που είπαμε Beatles, ο δίσκος περιλαμβάνει την διασκευή του Bowie στο τραγούδι των Lennon-McCartney "Across The Universe". Και, σα να μην έφτανε αυτό, ο ίδιος ο John Lennon κάνει ντουέτο με τον Bowie στο κομμάτι "Fame" - η συνεργασία δύο ανθρώπων που τους ένωναν τόσα και τόσα. Το αποτέλεσμα ήταν άκρως funky, χορευτικό τραγούδι και η μεγαλύτερη επιτυχία του δίσκου. Όσο αφορά τον τίτλο "φήμη"... o Bowie δίνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα, απέναντι στα είδωλα των καιρών και την επιφανειακή αίγλη των Seventies: "It's not your brain, it's just the flame..."

Να προσθέσω τέλος, πως η Glam αισθητική ήταν ακόμα παρούσα, κάτι που φαίνεται και στο εξώφυλλο, αλλά και στο γενικότερο αίσθημα που αποπνέουν τα τραγούδια. Απλά ενώ στα προηγούμενα άλμπουμ είχαμε το Glam Rock, εδώ έχουμε την "Glam Soul". Η συνέχεια για τον Bowie θα ήταν αρκετά διαφορετική, και γι' αυτήν θα μιλήσουμε ίσως κάποια άλλη φορά...

David Bowie, Simon & Garfunkel, John Lennon, Yoko Ono & Roberta Flack. Όμορφες στιγμές μιας ιδιαίτερης εποχής. Photo source: Morisson Hotel

Γιατί να Ακούσετε τον Δίσκο: Είστε σεξουλιάρηδες τύποι? Απόδειξη!

Γιατί να μην τον Ακούσετε: Το αντίθετο από το πάνω. Αν είστε ανερωτικά όντα η συγκεκριμένη μουσική δεν είναι για σας.

O Δίσκος σε μια Πρόταση: Ζέστη έχει, να σε κεράσω ένα ποτό?

Top-Moments: Young Americans, Fascination, Can You Hear Me, Right, Fame και τα καταπληκτικά bonus It's Gonna Be Me, John I'm Only Dancing Again.

Videos: http://www.youtube.com/watch?v=ydLcs4VrjZQ

Και ένα ντουέτο με την Cher!

http://www.youtube.com/watch?v=acHrqNZtun0

~