Savatage - Streets: A Rock Opera

Savatage – Streets: A Rock Opera

Έτος – 1991

Είδος – Heavy Metal, Rock Opera

~

Στα στενά της Νέας Υόρκης. Σκουριασμένες σκαλωσιές, αποφάγια πολυεθνικών εστιατορίων, πελώριοι τοίχοι, κλειδαμπαρωμένα παράθυρα, σκιές που πνίγουν τις αχτίδες του ηλίου. Κάπου στις γωνιές ένας άνθρωπος γυρνάει. Μόνος με τις σκέψεις του, το βλέμμα χαμηλό, πρόσωπο κρυμμένο από τα γένια, μάτια που ψάχνουν την αλήθεια στα σκουπίδια.

Ο άνθρωπος θυμάται με πόνο τα παλιά. Κάποτε, σε δρόμους σαν αυτόν, ήταν διάσημος, δημοφιλής σε πλήθος κόσμου - είχε πελατεία. “D.T. Jesus” τον ονόμαζαν, όπου “d.t. = Down Town και DeTox”, και σαν άλλος Ιησούς έφερνε την σωτηρία στους αναζητητές της Κάτω Πόλης. Η σωτηρία είχε την μορφή μιας άσπρης σκόνης. Ένα ταξίδι σε έναν προσωρινό λευκό παράδεισο μιας χρήσεως, χωρίς επιστροφή.

Τα χρόνια πέρασαν. Ο D.T. άφησε πίσω, βαθιά μετανιωμένος, αυτόν τον τρόπο ζωής. Έπιασε μια κιθάρα, καταπιάστηκε με την μουσική, ανακάλυψε έναν κόσμο δημιουργίας, μια νέα ζωή ξετυλίχτηκε μπροστά του. Έγινε διάσημος και αγαπητός σαν μουσικός της ροκ.

Τα φαντάσματα όμως απ’ τα παλιά καραδοκούσαν ακόμα στις σκιές, έτοιμα να τον γραπώσουν με τα σουβλερά τους νύχια. Ο D.T. ξέπεσε πάλι στον κόσμο των ναρκωτικών, από την αντίστροφη – τώρα πια ήταν ο ίδιος χρήστης. Μια μέρα καταφτάνει στο καμαρίνι του D.T. ένας παλιός του γνώριμος, μια βίαιη εισβολή στο παρόν μιας περιόδου που θα επιθυμούσε να ξεχάσει. Το όνομα του ήταν Sammy. «Χρωστάς», του κάνει απειλητικά. Ένας φίλος του D.T. και μάνατζερ, ονόματι Tex, ο άνθρωπος που τον βοηθούσε να ξεφύγει από τον βούρκο, προσπάθησε να τον υπερασπιστεί. Ξέσπασε ένας φοβερός καυγάς και ο Tex έπεσε νεκρός από τα χέρια του Sammy, o οποίος έφυγε γοργά, μια σιλουέτα μες στη νύχτα. Ο D.T. απέμενε μονάχος, κοιτάζοντας το πτώμα του φίλου του, συγκλονισμένος, τρομοκρατημένος.

Photo by Mauricio Murillo

Η συνέχεια του έργου ανήκει στον Δρόμο – εκείνος είναι πια ο πρωταγωνιστής. Στα πολυδαίδαλα σταυροδρόμια της μεγάλης πόλης, δεν είσαι παρά μια μικροσκοπική, ασήμαντη φιγούρα. Κανείς δεν έδινε πια δεκάρα για τον D.T., κανείς δεν ασπαζότανε τον πόνο του. Γυροφέρνοντας σαν κατάρα, αναζητώντας κάποιον φίλο, μη βρίσκοντας κανέναν, ακούγοντας τα σκυλιά στις μάντρες να γαυγίζουν, νιώθοντας τα παγερά βλέμματα των περαστικών, βλέποντας τη ζωή του όλη να κυλάει μπροστά στα μάτια του. «Αυτό ήθελα λοιπόν?». «Γι’ αυτό έζησα ως τώρα?»

Time, time, time again

I'm just looking for a friend

No one seems to be around

Just this monkey that I've found

Still he is my only friend

And tonight he grins again

Λίγο πριν το τέλος… Καταμεσής Συμπληγάδων από συναισθήματα, έχοντας φτάσει σχεδόν στο πέρας της διαδρομής του… Συναντάει έναν μυστήριο γεράκο. Ο γέρος δεν στρέφει το βλέμμα, μα τον κοιτάζει με χαμόγελο. Του μιλάει. Η καλοσύνη του ηλικιωμένου συγκλονίζει τον D.T.. Χύνει φως στα βάθη της ψυχής του. Μέσα στο σκοτάδι, ένα κερί ανάβει.

O γεράκος δεν θα ζούσε για πολύ. Σύντομα θα άφηνε την τελευταία του πνοή, το χαμόγελο χαραγμένο στο στόμα του – ένα στόμα παιδικό. Και ενώ στο βάθος αντηχούσαν οι καμπάνες, ο D.T. για πρώτη φορά ακούει την καρδιά του να χτυπά με ελπίδα.

Μια νέα μέρα θα ξημέρωνε, και ο ήλιος θα άπλωνε το φως του στη Νέα Υόρκη.

***

photo source

Μονάχα έτσι μπορούσα να περιγράψω έναν δίσκο που ξεχειλίζει συναισθήματα. Αφηγούμενος επιγραμματικά την ιστορία του… Μια ιστορία, στο επίκεντρο της οποίας βρίσκεται ένας νέος άνθρωπος, που σκόρπισε κάθε τι άξιο πάνω του, παρασυρόμενος από την λαίλαπα τον ναρκωτικών - όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Κι όμως, υπάρχει ελπίδα – ποτέ δεν είναι αργά. Όσο βαθιά και αν βρίσκεσαι μέσα στο πηγάδι, ο καταγάλανος ουρανός πάντα θα βρίσκεται απάνω σου, κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα, το ίδιο και το φως. Αυτό μας λένε οι Savatage.

To “Streets: A Rock Opera” ήταν στα σκαριά του Paul O’ Neill (συμπαραγωγού των Savatage και βασικού διαμορφωτή του ήχου τους) για πολλά χρόνια, πριν ακόμα ενώσει τις δυνάμεις του με τη μπάντα. Ήταν έργο προοριζόμενο για το Broadway. Ο κιθαρίστας των Savatage, Criss Oliva, είδε το έργο σε γραπτή μορφή, χωμένο σε κάποιο απ’ τα συρτάρια του Paul, του άρεσε, και πρότεινε να τροποποιηθεί και να μετατραπεί στο επόμενο άλμπουμ των Savatage.

O Jon Oliva, τραγουδιστής του συγκροτήματος και αδερφός του Criss, δέχτηκε. Ο ίδιος ο Jon, διαβάζοντας την ιστορία, βρήκε πολλά κοινά σημεία ταύτισης με τον “D.T”, τον χαρακτήρα του έργου… Όπως ο D.T., έτσι και ο Jon τον καιρό εκείνο βασανιζόταν από την χρήση ναρκωτικών, χρήση η οποία τον είχε φτάσει στα όρια του…

Το αποτέλεσμα ήταν να προσδώσει στα τραγούδια μια πραγματικά ανατριχιαστική ερμηνεία, ζώντας τον ρόλο στο πετσί του, αποδίδοντας ανάγλυφα κάθε πτυχή της ιστορίας, καθέναν από τους χαρακτήρες του έργου. Μετά το πέρας του δίσκου ο Jon θα εγκατέλειπε το φωνητικό κομμάτι των Savatage (για τα επόμενα δέκα χρόνια), έχοντας όμως σφραγίζει τις κορυφαίες ίσως ερμηνείες της καριέρας του…

Ο δίσκος συνεχίζει την παράδοση των μεγάλων rock-operas που είχε ξεκινήσει πίσω στην δεκαετία του 60 με το “Tommy” των Who. Μια ιστορία με πλήθος ρόλων, άφθονες εναλλαγές στην μουσική, ποικιλία φωνητικών στυλ, δυνατές metal στιγμές που τις διαδέχονται μελωδικές μπαλάντες, το άλμπουμ ξεχειλίζει ποικιλία.

Το “Streets” εξάλλου συνιστά ίσως τον μελωδικότερο δίσκο των Savatage – σχεδόν τα μισά τραγούδια του δίσκου είναι μπαλάντες και κατέχονται από έντονη θεατρικότητα. Πράγμα λογικό αν σκεφτούμε πως οι αρχικές συνθέσεις προορίζονταν για παρουσίαση στο Broadway. Δίσκοι όπως αυτός είναι ιδανικοί για όποιον θεωρεί πως η μέταλ μουσική είναι θόρυβος, μουσική που απευθύνεται μονάχα σε ανήσυχους έφηβους και άλλα σχετικά – ιδανικοί για να τους κάνουν να αλλάξουν άποψη. Ο λυρισμός και το συναισθηματικό βάθος που ξεχειλίζει μέσα από τραγούδια όπως τα “Tonight He Grins Again”, “If I Go Away”, “Can You Hear Me Now”, “New York City Don’t Mean Nothing”, “Somewhere In Time”, “Ghost In The Ruins”, έχει βρει ελάχιστους συνοδοιπόρους στην ιστορία της ροκ μουσικής στο σύνολο της.

Για να μην αναφέρω φυσικά το “Believe”, το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο. Το τραγούδι-ισοδύναμο της σκάλας που ανοίγει προς τους ουρανούς. Ένα από τα συγκλονιστικότερα δείγματα μουσικής και ερμηνείας που έχουν γραφτεί ποτέ.

Εάν δεν αγαπήσετε τους Savatage με αυτό το τραγούδι, δεν θα το κάνετε ποτέ.

Να προσθέσω τέλος, ως πρόσθετη πληροφορία, πως η αρχική ονομασία του δίσκου επρόκειτο να είναι “Gutter Ballet”, μόνο που τελικά το ομότιτλο κομμάτι χρησιμοποιήθηκε ως κεντρική σύνθεση και τίτλος του προηγούμενου άλμπουμ των Savatage.

Τέλος, το “Streets” επρόκειτο να είναι η τελευταία δισκογραφική δουλειά των Savatage στην οποία τα αδέρφια Oliva θα μοιράζονταν από κοινού τα φωνητικά ο ένας και την κιθάρα ο άλλος…

Γιατί να ακούσετε τον δίσκο: Πρόκειται για υπέροχο άλμπουμ, απλά, καθώς και ένα από τα καλύτερα concept albums που έχουν γραφτεί ως τώρα, αφοπλιστικό μέσα στην απλότητα του.

Γιατί να μη τον ακούσετε: Γιατί θεωρείτε πως το “heavy metal” δεν είναι μουσική για τα αυτιά σας. Που να ξέρατε τι χάνετε…

Ο δίσκος σε μια πρόταση: Φάντασμα μέσα στα ερείπια της μεγάλης πόλης.

Top-Moments: Believe, If I Go Away, Tonight He Grins Again, Jesus Saves, Streets, New York City Don’t Mean Nothing, Ghost In The Ruins, Can You Hear Me Now

So after all these one night stands

You've ended up with heart in hand

A child alone

On your own

Retreating

Regretful for the things you're not

And all dreams you haven't got

Without a home

A heart of stone

Lies bleeding

And for all the roads you followed

And for all you did not find

And for all the things you had to leave behind......

http://www.youtube.com/watch?v=_ri96lDMe7E