Pink Floyd - The Piper Αt Τhe Gates Οf Dawn
Έτος: 1967
Eίδος: Ψυχεδελικό/Space Rock
~
Περάστε παρακαλώ στο μυστικό μας διαστημόπλοιο! Μη σας ξεγελάει η εμφάνιση του - μπορεί αντί για φτερά να έχει ποδάρια και στην κορυφή να δεσπόζουν δυο αυτιά κουνελιού, ωστόσο μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως πετάει.
Καθίστε στις αναπαυτικές μας θέσεις, σερβίρετε στον εαυτό σας έναν χυμό - έχουμε εξαιρετική ποικιλία καροτόζουμου. Ούτε που θα καταλάβετε για πότε απογειωθήκαμε, τόσο άνετα θα νιώθετε. Εδώ μέσα ο χρόνος δεν κυλάει με τους καθιερωμένους ρυθμούς, στο λημέρι μας δεν υπάρχει καμία ψευδαίσθηση γραμμικότητας! Βλέπετε όλα αυτά τα πολύχρωμα λαμπιόνια γύρω σας, που μοιάζουν με χριστουγεννιάτικο δέντρο? Κάθε ένα απ' αυτά, πιέζοντας το, οδηγεί σε έναν διαφορετικό μουσικό προορισμό, σε κάποια άλλη δεκαετία - κάθε φορά θα στρίβουμε έναν μοχλό, θα πατούμε ένα κουμπί... και θα μεταφερόμαστε μεμιάς σε ένα διαφορετικό μέρος.
Σκοπός μας να ιχνηλατήσουμε όσο δυνατόν περισσότερες από τις στιγμές που σημάδεψαν τη μουσική ιστορία του Εικοστού αιώνα (και όχι μόνο). Εσείς, δεν έχετε παρά να ακολουθείτε τα χνάρια του κούνελου!
Θεώρησα σκόπιμο να ξεκινήσω τις μουσικές μας αναδρομές με τον κλασικότερο ίσως δίσκο ενός στυλ που ονομάστηκε... "διαστημικό". Ταιριάζει, βλέπετε. Για πάμε λοιπόν.
Δεύτερο μισό δεκαετίας του 60. Το επίκεντρο μιας εποχής ξέχειλης από πειραματισμούς - και ο πειραματισμός σε καθαρά *μουσικό* επίπεδο δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου! Τα χρόνια εκείνα λοιπόν, μια νέα μπάντα είχε προκαλέσει αίσθηση στην Βρετανία, δίνοντας άφθονα live και αποκτώντας σύντομα φανατικό κοινό. Ηγέτης της ένας τύπος που, αν δεν είχε γίνει μουσικός, θα ήταν σίγουρα αστροναύτης - βέβαια θα έκανε το λάθος και θα επέλεγε να ταξιδέψει πέρα από το ηλιακό μας σύστημα, σε μια εποχή που ο άνθρωπος είχε μόλις πατήσει στο φεγγάρι. Κάτι που θα απέβαινε μοιραίο για τον ίδιο. Ήταν μάλλον βιαστικός.
Το όνομα του ήταν Syd Barrett. Ήταν η φωνή, η κιθάρα και ο βασικός εμπνευστής των πρώιμων Pink Floyd. Μαζί του ο Roger Waters στο μπάσο, ο Nick Mason στα ντραμς και ο Richard Wright στα πλήκτρα.
Το 1967 το κουαρτέτο κυκλοφόρησε το "Piper at the Gates of Dawn", το δισκογραφικό τους ντεμπούτο, με έναν μυστήριο τίτλο που παρέπεμπε στο βιβλίο "Ο Άνεμος Στις Ιτιές". Το άλμπουμ σε μεγάλο βαθμό αναπαρήγαγε την διαστημική ατμόσφαιρα που είχαν κατορθώσει να μεταδώσουν στα live της εποχής. Ένα στυλ που αποπειράται να εξωθήσει στα άκρα τις γνωστές μέχρι τότε τεχνικές, πλήκτρα που εκτοξεύουν παρδαλούς ήχους στην στρατόσφαιρα, κιθάρες από τις οποίες ξεπηδούν νότες σαν ραντάρ... όχι, αυτό δεν ήταν η συνηθισμένη "ποπ" μουσική, ασφαλώς.
Το στυλ ονομάστηκε Space Rock και βρισκόταν σε πλήρη συμφωνία με το γενικότερο ψυχεδελικό πνεύμα των καιρών. Και όπου "ψυχεδέλεια", βασικό συστατικό της ασφαλώς το LSD, το οποίο βρισκόταν ακόμα σε δοκιμαστικό στάδιο - δεν είχε αποδειχτεί, βλέπετε, η επικινδυνότητα του. Ανάμεσα σε ουκ ολίγους μουσικούς των καιρών το LSD είχε γίνει απαραίτητο - σε λιγότερο ή περισσότερο "πειραματική" βάση... Το εξώφυλλο από μόνο του είναι ενδεικτικό!
Δεν ήταν όλος ο δίσκος ένα τριπάκι πάντως - και αυτή η ποικιλομορφία είναι ένα από τα βασικά του χαρακτηριστικά. Μουσικά το άλμπουμ κινείται ανάμεσα σε δύο στυλ. Ανάμεσα στις πειραματικές/διαστημικές στιγμές ξεχώριζουν μικρότερης διάρκειας, πιασάρικα τραγούδια, με ένα ύφος κοντά σε εκείνο των Beatles, των Who, και όλων των γνωστών βρετανικών συγκροτημάτων της εποχής. Είναι γεγονός ωστόσο πως ο Syd Barrett προσέδιδε ακόμα και στα "απλά" τραγούδια μια δόση τρελού παιχνιδίσματος - ακούστε για παράδειγμα τα "See Emily Play" (το οποίο συμπεριλαμβανόταν μόνο στην αμερικάνικη έκδοση του δίσκου) και "Bike".
Θεματολογικά παρελαύνουν όχι μόνο αναφορές στο διάστημα, αλλά και σε gnomes, παιδάκια με ποδήλατα, σκιάχτρα, και άλλα... αλλόκοτα πράγματα. Πόση δεκαετία του 60 ξεχειλίζει αυτός ο δίσκος. Εδώ που τα λέμε, οι φωτογραφίες των μελών του συγκροτήματος της εποχής, με τα παρδαλά, πολύχρωμα τους ρούχα, είναι από μόνες τους ενδεικτικές!
Έτος: 1967
Eίδος: Ψυχεδελικό/Space Rock
~
Περάστε παρακαλώ στο μυστικό μας διαστημόπλοιο! Μη σας ξεγελάει η εμφάνιση του - μπορεί αντί για φτερά να έχει ποδάρια και στην κορυφή να δεσπόζουν δυο αυτιά κουνελιού, ωστόσο μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως πετάει.
Καθίστε στις αναπαυτικές μας θέσεις, σερβίρετε στον εαυτό σας έναν χυμό - έχουμε εξαιρετική ποικιλία καροτόζουμου. Ούτε που θα καταλάβετε για πότε απογειωθήκαμε, τόσο άνετα θα νιώθετε. Εδώ μέσα ο χρόνος δεν κυλάει με τους καθιερωμένους ρυθμούς, στο λημέρι μας δεν υπάρχει καμία ψευδαίσθηση γραμμικότητας! Βλέπετε όλα αυτά τα πολύχρωμα λαμπιόνια γύρω σας, που μοιάζουν με χριστουγεννιάτικο δέντρο? Κάθε ένα απ' αυτά, πιέζοντας το, οδηγεί σε έναν διαφορετικό μουσικό προορισμό, σε κάποια άλλη δεκαετία - κάθε φορά θα στρίβουμε έναν μοχλό, θα πατούμε ένα κουμπί... και θα μεταφερόμαστε μεμιάς σε ένα διαφορετικό μέρος.
Σκοπός μας να ιχνηλατήσουμε όσο δυνατόν περισσότερες από τις στιγμές που σημάδεψαν τη μουσική ιστορία του Εικοστού αιώνα (και όχι μόνο). Εσείς, δεν έχετε παρά να ακολουθείτε τα χνάρια του κούνελου!
Θεώρησα σκόπιμο να ξεκινήσω τις μουσικές μας αναδρομές με τον κλασικότερο ίσως δίσκο ενός στυλ που ονομάστηκε... "διαστημικό". Ταιριάζει, βλέπετε. Για πάμε λοιπόν.
Δεύτερο μισό δεκαετίας του 60. Το επίκεντρο μιας εποχής ξέχειλης από πειραματισμούς - και ο πειραματισμός σε καθαρά *μουσικό* επίπεδο δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου! Τα χρόνια εκείνα λοιπόν, μια νέα μπάντα είχε προκαλέσει αίσθηση στην Βρετανία, δίνοντας άφθονα live και αποκτώντας σύντομα φανατικό κοινό. Ηγέτης της ένας τύπος που, αν δεν είχε γίνει μουσικός, θα ήταν σίγουρα αστροναύτης - βέβαια θα έκανε το λάθος και θα επέλεγε να ταξιδέψει πέρα από το ηλιακό μας σύστημα, σε μια εποχή που ο άνθρωπος είχε μόλις πατήσει στο φεγγάρι. Κάτι που θα απέβαινε μοιραίο για τον ίδιο. Ήταν μάλλον βιαστικός.
Το όνομα του ήταν Syd Barrett. Ήταν η φωνή, η κιθάρα και ο βασικός εμπνευστής των πρώιμων Pink Floyd. Μαζί του ο Roger Waters στο μπάσο, ο Nick Mason στα ντραμς και ο Richard Wright στα πλήκτρα.
Το 1967 το κουαρτέτο κυκλοφόρησε το "Piper at the Gates of Dawn", το δισκογραφικό τους ντεμπούτο, με έναν μυστήριο τίτλο που παρέπεμπε στο βιβλίο "Ο Άνεμος Στις Ιτιές". Το άλμπουμ σε μεγάλο βαθμό αναπαρήγαγε την διαστημική ατμόσφαιρα που είχαν κατορθώσει να μεταδώσουν στα live της εποχής. Ένα στυλ που αποπειράται να εξωθήσει στα άκρα τις γνωστές μέχρι τότε τεχνικές, πλήκτρα που εκτοξεύουν παρδαλούς ήχους στην στρατόσφαιρα, κιθάρες από τις οποίες ξεπηδούν νότες σαν ραντάρ... όχι, αυτό δεν ήταν η συνηθισμένη "ποπ" μουσική, ασφαλώς.
Το στυλ ονομάστηκε Space Rock και βρισκόταν σε πλήρη συμφωνία με το γενικότερο ψυχεδελικό πνεύμα των καιρών. Και όπου "ψυχεδέλεια", βασικό συστατικό της ασφαλώς το LSD, το οποίο βρισκόταν ακόμα σε δοκιμαστικό στάδιο - δεν είχε αποδειχτεί, βλέπετε, η επικινδυνότητα του. Ανάμεσα σε ουκ ολίγους μουσικούς των καιρών το LSD είχε γίνει απαραίτητο - σε λιγότερο ή περισσότερο "πειραματική" βάση... Το εξώφυλλο από μόνο του είναι ενδεικτικό!
Δεν ήταν όλος ο δίσκος ένα τριπάκι πάντως - και αυτή η ποικιλομορφία είναι ένα από τα βασικά του χαρακτηριστικά. Μουσικά το άλμπουμ κινείται ανάμεσα σε δύο στυλ. Ανάμεσα στις πειραματικές/διαστημικές στιγμές ξεχώριζουν μικρότερης διάρκειας, πιασάρικα τραγούδια, με ένα ύφος κοντά σε εκείνο των Beatles, των Who, και όλων των γνωστών βρετανικών συγκροτημάτων της εποχής. Είναι γεγονός ωστόσο πως ο Syd Barrett προσέδιδε ακόμα και στα "απλά" τραγούδια μια δόση τρελού παιχνιδίσματος - ακούστε για παράδειγμα τα "See Emily Play" (το οποίο συμπεριλαμβανόταν μόνο στην αμερικάνικη έκδοση του δίσκου) και "Bike".
Θεματολογικά παρελαύνουν όχι μόνο αναφορές στο διάστημα, αλλά και σε gnomes, παιδάκια με ποδήλατα, σκιάχτρα, και άλλα... αλλόκοτα πράγματα. Πόση δεκαετία του 60 ξεχειλίζει αυτός ο δίσκος. Εδώ που τα λέμε, οι φωτογραφίες των μελών του συγκροτήματος της εποχής, με τα παρδαλά, πολύχρωμα τους ρούχα, είναι από μόνες τους ενδεικτικές!
Και αυτό για τους Pink Floyd δεν ήταν παρά η αρχή... Όσο αφορά τον Syd Barrett, ο οποίος σύντομα θα παραχωρούσε την σκυτάλη στα υπόλοιπα μέλη των Pink Floyd... Μπορεί να μην κατόρθωσε να εξερευνήσει τη γη τόσο όσο θα επιθυμούσαμε, ωστόσο εξερεύνησε και με το παραπάνω το διάστημα και πέρα από αυτό.
Γιατί να ακούσετε τον δίσκο: 1) Διότι συνιστά ιδανικό ξεκίνημα για όποιον ενδιαφέρεται να πάρει μια γεύση από το πειραματικό πνεύμα των καιρών, που να παραμένει ωστόσο αρκετά εύπεπτο για το μέσο αυτί. 2) Διότι οι Pink Floyd υπήρξαν πολλά χρόνια πριν το "The Wall", ή ακόμα και το "Dark Side Of The Moon" και αξίζει να μάθετε τις απαρχές τους.
Γιατί να μη τον ακούσετε: Αν οι πειραματισμοί στην μουσική σας τρομάζουν, πιάστε καλύτερα κάτι πιο κοντά στα μέτρα σας.
Ο δίσκος σε μια πρόταση: Διαγαλαξιακοί καλλικάντζαροι.
Top-Moments: Interstellar Overdrive, Astronomy Domine, Matilda Mother, Lucifer Sam (και το bonus "See Emily Play")
Video: Γιατί ποιός είπε πως η ψυχεδέλεια δεν χορεύεται?
~
Δισκάρα τρισμέγιστη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου Μαργκ, μου έκανες και ποδαρικό! Δισκάρα όντως ;)
Διαγραφήιδανικος τροπος να ξεκινησεις ενα μουσικο blog κουνελε!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλη αρχη!!!
Και γω αυτό πιστεύω Γάτα, τι καλύτερο από Floyd και τον συγκεκριμένο δίσκο για ξεκίνημα! Ευχαριστώ πολύ!!
ΔιαγραφήΠώπω ! Δισκάρα είναι αυτή !!!! Τρελή ψυχεδέλια !!! Αγαπημένοι οι Pink Floyd !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, πρόκειται για αρκετά αξιόλογο δίσκο.
Διαγραφή(:P)