James Brown - Live at the Apollo

James Brown – Live at the Apollo

Έτος – 1962

Είδος – Soul, R’n’B

“And now, ladies and gentlemen, it’s star time… Are you READY for star time??!”

ΜΠΑΜ! Ο ήχος ενός ηφαιστείου που εκρήγνυται. Η λάβα της ξαναμμένης λίμπιντο που κυλάει αργά και βασανιστικά. Τα υστερικά ξεφωνητά ερεθισμένων κορασίδων. Πάθος και ιδρώτας, μάτια πυρακτωμένα σαν εστίες φωτιάς. Ένας ερμηνευτής πάνω στη σκηνή, ενώ λικνίζεται σαν μαύρος αίλουρος, μαγνητίζοντας τα πλήθη, παραδίδοντας κινήσεις που δεν είχε δει ποτέ ο κόσμος ως τότε.

Αυτό δεν είναι ένα live album. Είναι η έκσταση η ίδια σε μουσική μορφή.

Βρισκόμαστε στο έτος 1962, μια μεταβατική περίοδο για τη μαύρη μουσική. Ήταν τα χρόνια εκείνα που γεννήθηκε ο χείμαρρος της Soul, ξεπηδώντας από τους παραπόταμους της αγγελικής Gospel και των δαιμονισμένων Rhythm ‘n Blues, όντας μια παθιασμένη και ανίερη ένωση των δυο τους… Για πρώτη φορά η μαύρη μουσική θα κατακτούσε σε τέτοιο μαζικό βαθμό το λευκό κοινό, σφραγίζοντας τον μουσικό χάρτη των καιρών και σημαδεύοντας με ανεξίτηλο μελάνι τη δεκαετία του 60 – αλλά και τις δεκαετίες που θα ακολουθούσαν.

Και ο Νονός της Soul, James Brown, παρέα με τους Ray Charles και Otis Redding, υπήρξαν οι σημαιοφόροι του νέου κινήματος, στα πρώτα του χρόνια. Το “Live At The Apollo” δεν είναι ένα τυχαίο live album. Λίγο πολύ συνιστά τον δίσκο που καταξίωσε τη Soul μουσική στα πλήθη των λευκών… Ο νεαρός James Brown είχε ήδη σημειώσει σημαντική επιτυχία τα περασμένα χρόνια, με ορισμένα από τα γνωστότερα του singles, όπως τα “Think” και “Please, Please, Please”, ωστόσο η επιτυχία εκείνη αφορούσε κατά κύριο λόγο το μαύρο κοινό των ΗΠΑ – οι λευκοί αγνοούσαν πως, κάπου εκεί γύρω, γυροφέρνοντας στον μουσικό και συναυλιακό χάρτη της εποχής, είχε κάνει την εμφάνιση του ένας ερμηνευτής, η παρουσία του οποίου πάνω στη σκηνή κόντραρε στα ίσια εκείνη του «βασιλιά» Elvis Presley.

Και τότε η ιστορία κατέγραψε το συγκεκριμένο live, στο θρυλικό Apollo του Harlem. Έπρεπε απλά να δει κάποιος, με τα μάτια του τα ίδια, τον James Brown να παθιάζεται πάνω στη σκηνή, χορεύοντας έτσι όπως δεν είχε χορέψει κανείς ποτέ ως τότε, μια πηγή αστείρευτης ενέργειας – έπρεπε να τον ακούσει να ερμηνεύει τα τραγούδια του, μετατρέποντας κάθε μοναδικό στίχο σε βίωμα – έπρεπε να ακούσει τη μπάντα που τον συνόδευε (τους μοναδικούς Famous Flames) να αποδίδουν σε φρενήρη ρυθμό τα τραγούδια, όχι ένα-ένα ξεχωριστά, αλλά όλα μαζί σε medley, σαν ένα εννιαίο σώμα… Έπρεπε να βιώσει κάποιος μια ανάλογη εμπειρία για να συνειδητοποιήσει με τι έχουμε να κάνουμε.

Οι κοπέλες που ουρλιάζουν υστερικά κατά τη διάρκεια του δεκάλεπτου “Lost Someone” ξυπνούν με τις φωνές τους τον Μαύρο Γίγαντα που θα ξεπηδούσε στα Sixties, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμα του – όχι μόνο σε μουσικό, μα και σε κοινωνικό επίπεδο. Τα παλιότερα χρόνια η συντηρητική κοινωνία των λευκών φοβόταν τη μουσική των μαύρων, θεωρώντας την παρακμιακή και εκφυλισμένη. Από τα τέλη της δεκαετίας του 50 όμως τα πράγματα είχαν αρχίσει να αλλάζουν. Κάθε έκφανση ερωτισμού που ως τότε παρουσιαζόταν έμμεσα μέσα από τους στίχους και τις κινήσεις των ερμηνευτών των rhythm n’ blues, εκτινάχτηκε στα ύψη. Όχι πια συγκαλλυμένη, όχι έμμεση, μα ξεκάθαρη, περήφανη και ερεθισμένη.

Ο δίσκος καρφώθηκε στη δεύτερη θέση των U.S. pop charts, για 66 ολόκληρες εβδομάδες… Κάτι αδιανόητο για μαύρο καλλιτέχνη ως τότε. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που ειδικεύονταν στη μαύρη μουσική έπαιζαν συνεχώς το άλμπουμ, κόβοντας το σε δύο ίσα μέρη, παρουσιάζοντας το σαν δύο ενιαία κομμάτια, μεταδίδοντας την αίσθηση στον κόσμο που αυτό που μεταδίδεται ξανά και ξανά δεν είναι ένα ακόμα single των τριών λεπτών, αλλά ένα ζωντανό έργο, στο οποίο τα τραγούδια ρέουν το ένα μέσα στο άλλο, σχεδόν χωρίς αρχή και τέλος.

Για τον συγκεκριμένο δίσκο είχε πει ο κιθαρίστας των MC5, Wayne Kramer, πως υπήρξε η βασική πηγή τους έμπνευσης για την δημιουργία του – εξίσου θρυλικού και προπάτορα του punk rock – album τους “Kick Out The Jams”. «Our whole thing was based on James Brown. We listened to Live At The Apollo endlessly on acid”…

Για τον James Brown όμως, το συγκεκριμένο άλμπουμ ήταν απλά ένας ακόμα σταθμός – από τους σημαντικότερους του ασφαλώς. Το “Night Train” του Brown θα συνέχιζε τον δρόμο του και τα επόμενα χρόνια θα συνέχιζε να διαμορφώνει τον παγκόσμιο μουσικό χάρτη.

Γιατί να ακούσετε τον δίσκο: Διότι θέλετε να πάρετε μια γεύση ενός από τους οργιαστικότερους καλλιτέχνες στην ιστορία της μουσικής, σε μία από τις οργιαστικότερες στιγμές του. Και γιατί το άλμπουμ αυτό συμπυκνώνει σε νότες (και στριγγλιές) την έκρηξη της λίμπιντο μιας εποχής  ολόκληρης.

Γιατί να μη τον ακούσετε: Πρέπει να έχετε πολύ κακό γούστο στη μουσική για να μην εκτιμήσετε το περιεχόμενο του δίσκου.

Μόνο ελάττωμα του άλμπουμ η πολύ μικρή του διάρκεια.

Ο δίσκος σε μια πρόταση: Όργιο και ηδονή.

Top-moments: Όλο το άλμπουμ, το οποίο πίνεται από την πρωτη ως την τελευταία του σταγόνα.

Tracklist:

1 - Introduction to James Brown and the Famous Flames

2 - I' ll Go Crazy

3 - Try Me

4 - Think

5 - I Don't Mind

6 - Lost Someone  ( > κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και ακούστε το)

7 - Medley: Please, Please, Please / You' ve Got The Power/ I Found Someone / Why Do You Want Me / I Want You So Bad / I Love You, Yes I Do / Strange Things Happen / Bewildered / Please, Please, Please

8 - Night Train